Breekbaar

Gisterenavond weer uitzending van het Geheugen van Almere op Stadsradio. Frits Huis presenteert, Irene Visser is gast en ik ben er om een nieuwe redacteur in te werken. “Laten we samen presenteren,” zegt Frits en ik schuif aan want het werkt inderdaad goed, het ijzersterke Almere geheugen van Frits en mijn buitenstaandersblik. Irene Visser is de vrouw van Dirk Visser, de allereerste pastor in Almere en figuurlijke bouwer van vier kerken in de stad. “Veel lief en ook veel leed. Jullie woonden hier met z’n vieren, nu ben je nog maar met z’n tweeen,” begint Frits de uitzending. Dirk Visser is jaren geleden overleden, maar ook de jongste zoon ligt inmiddels in Almere begraven.

En mevrouw Visser vertelt, over de beginjaren, de opbouw van de stad, haar politieke bemoeienis, de oprichting van de Algemene Partij Almere: de allereerste lokale partij en een soort opvang voor dakloze kiezers, want alleen PvdA en CDA waren nog maar van de partij in Almere. En dus zat iedereen, van VVD tot PSP bij de APA. Ze heeft muziek meegenomen en via een lied van Lennaert Nijgh cirkelen we steeds dichter naar het verdriet dat steeds voelbaarder wordt. Je kunt niets zeker weten want alles gaat voorbij…. De sfeer wordt breekbaar, heel stil, meditatief bijna. In een paar jaar tijd man en kind verliezen. Vooral dat laatste. Te groot om te bevatten. Naar huis fietsen van de manege en nooit meer thuis komen. Of een kind op de rand van volwassenheid verliezen, zoals mevrouw Visser. Ze vertelt, met emotie maar ook met kracht. Kracht die ze ontleent aan haar geloof. En aan alles dat ze voor anderen betekent.

‘Welkom thuis’ zeiden haar Almeerse vrienden toen ze na jaren Haarlem terugkeerde. Ze is weer thuis. Thuis bij haar twee mannen.   

Je denkt er wel eens aan, hoe het zou zijn je kind te verliezen en of je dat zelf zou overleven. Soms komt het dichtbij. Toen Eva in haar eentje op wereldreis was. Fantasieën over verkeersongelukken in India, een overdosis tijdens een full moon party op een tropisch eiland, een gek tegenkomen in LA. Verdwijnen zonder een spoor achter te laten. Of toen Isabel, 12 jaar oud,  door drie jongeren van een jaar of 18 van haar fiets geslagen werd en mishandeld. Zomaar op een middag in Parkwijk. Binnen een paar minuten werd mijn sterke dochter gemaakt tot een kwestbaar kind dat nu weer langzaam, langzaam opkrabbelt.

 on and on the rain will fall, like tears from a star, on and on the rain will say, how fragile we are…

Sting.

Dit bericht is geplaatst in Almere, Leven, Liefde. Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *