Verrader

Geplaatst op 13 november 2020 door Connie Franssen

Ze loopt ons tegemoet.
Door de lange shutterstock_1297409275gang van de crisisopvang.
Stralend.

Ze heeft haar jas al dichtgeritst, haar tas bungelt aan haar arm. In de ene hand heeft ze een bruine broek, in de andere een van haar vijf streepjesshirts. Ze lacht. Voor het eerst in maanden lijkt ze weer op mijn moeder. Mijn hart wordt zwaar.

‘Ik mag weg, toch?’
‘Ja mam, je gaat naar een veel betere plek.’
‘Maar ik ga toch naar huis?’

Nee mam, je gaat niet naar huis. Nu niet en nooit niet.
Maar dat zeg ik niet. ‘Je gaat eerst nog ergens anders heen.’
‘Ik ben bang,’ zegt ze.

Ze zit op de rand van het bed. Haar tas op schoot.
We hangen haar kleren in de kast, zetten de vertrouwde boeddhaatjes neer, de schemerlamp met de groen en gele streepjeskap, het semi-perzische tapijtje, het schilderij met de gele chrysanten. Haar sloffen staan onder het bed.

‘Het wordt al wat,’ ratel ik. ‘En wat is de woonkamer hier gezellig, hè, mam? En kijk, je hebt zelfs een terrasje.’ Ze kijkt me aan. Ze kijkt naar buiten. Ze zegt niets meer.

Verrader, zeg ik tegen mezelf. Verrader.

Ik loop haar kamer in.
Haar schouders hangen. Ze frummelt aan haar tas.
‘Zal ik je even lekker douchen?’

Onder haar broek draagt ze een pyamabroek en Zeeman kousjes. Ik pel haar trui af. Nog een trui, een streepjesshirt, een roze pyamajasje, haar zilvergrijze beha er overheen geknoopt.

‘Lekker,’ geniet ze. Het warme water loopt over haar hoofd en langs haar lijf. ‘Hou de douchekop even vast, dan pak ik de shampoo,’ zeg ik. Ze draait zich naar me om, vergeet dat ze de douche vastheeft. Ik ben drijfnat. We krijgen de slappe lach.

Geplaatst in Almere, Dementie, Geen categorie | 11 Reacties

Er gebeuren rare dingen in mijn achterhoofd

Geplaatst op 19 oktober 2020 door Connie Franssen

‘We houden contact!’
Op het moment dat je het tegen elkaar roept, weet je al dat het niet gaat gebeuren. Tegen mensen met wie je écht contact wilt, hoef je het niet te roepen.

Dat geldt niet voor mensen met Alzheimer

Anneke, de dementieverpleegkundige, zet een stip op een blad papier. ‘Kijk,’ zegt ze, ‘dit is het begin van je leven.’ Ze tekent een spiraal. ‘Naarmate je leven vordert, maak je herinneringen aan. Mensen met dementie maken geen herinneringen meer aan, sterker nog: ze raken ze kwijt. Contact wordt steeds moeilijker.’

Mijn moeder vervaagt. Ze vergeet dat ze thuis is. Ze vergeet dat ze getrouwd is met de man die thuis rondscharrelt. Ze is mijn dode broer vergeten. Ze vergeet nog net niet dat ik haar dochter ben.

Mijn moeder belt

De hele dag. Dat ik haar moet komen halen. Dat ze bang is. Dat er een vreemde man rondloopt. Dat ze haar verzekeringspapieren moet hebben. Dat ze naar papa en mama wil. Ze huilt en huilt.

‘Zet je telefoon op stil,’ zegt Anneke. ‘Steeds opnemen helpt haar niet. Het prikkelt haar als ze je hoort of ziet en dat wakkert haar onrust aan.’

‘Beweeg mee’, zegt Anneke

Mijn moeder belt: ‘Connie, ik moet ik moet zo naar m’n werk. Breng jij me even weg?’
Ik: ’Hoeft niet, mam. Je baas belde. Je hebt vrij vandaag. Fijn toch?’
Moeder: ’O, dat was ik vergeten!’

Mijn moeder leeft in het nu. Ze zit graag met een ijsje op de geitenboerderij. Ze wil me opeens de hele tijd kusjes geven. Dan kijkt ze weer even net als vroeger.

‘Daar gaat ze,’ zegt mijn vader.
En inderdaad. Ze gaat weer trillen, ze tikt weer met haar wijsvinger tegen haar lippen. Ze begint te huilen: ‘Ik ben zo bang.’

Onlangs is mijn moeder opgenomen

Het ging niet meer. Nu zit ze in een instelling met lange gangen en huiskamers zonder kleur. Een jonge vrouw staat urenlang op de gang. Ze kijkt naar het slot van haar kamerdeur. Af en toe raakt ze het aan. Een man met een open overhemd toont zijn blote hangbuik. Het is een psychiatrische crisisopvang, omdat er nergens plek is.

Het maakt mijn moeder nog angstiger. Ze zet een stoel onder de deurkruk van haar kamer. Soms staat ze met opgeheven vuisten voor ons. Ze vervalt in plat Amsterdams, de taal uit haar jeugd: ‘Sekreten van kinderen heb ik. Ze bergen me op. Bel papa en mama, die halen me wel uit deze gallemiese.’

Thuis stop ik haar was in de wasmachine

Een drijfnatte pyamabroek. Vies ondergoed. Ik leun tegen de wasmachine en huil.

‘Je zakt uit jezelf weg’, zegt filosoof en verpleeghuisarts Bert Keizer over Alzheimer. Of, zoals mijn moeder gisteren zei: ‘Ik voel mezelf niet meer. Er gebeuren rare dingen in mijn achterhoofd.’

Geplaatst in Alzheimer, Dementie | 13 Reacties

Tussen hemel en aarde

Geplaatst op 30 september 2018 door Connie Franssen

Het is zondagochtend, een uur of half tien. Ik zit in de auto, radio 4 staat aan. Tussen hemel en aarde heet het programma. Een betere naam voor een zondagochtend kun je niet verzinnen, bedenk ik, terwijl ik naar het flauwe dagmaantje in de blauwe hemel kijk. Een muzikale voltreffer raakt me. Ik zet de auto aan de kant en Shazam aan. Andreas Scholl. Natuurlijk. Bach. Natuurlijk. Oftewel, hoe muziek een diep spiritueel verlangen kan wakker maken. Ik luister en krijg zin om naar de dienst in de Dominicus te gaan, de enige kerk waar ik op zondagochtend zo nu en dan nog te vinden ben. Een oase in de drukke Spuistraat, prachtig koor, dito gebouw en zinvol.

Muziek.

Gisterenavond was ik ook in de kerk. De Goede Rede, met het mooiste plafond dat ik ken. Zachtgolvend hout. We luisterden naar Julian Schneemann and Friends. Piano, ud, jazzdrum en viool namen ons mee op wereldreis. Ook dat was een voltreffer. De ontroering die ik altijd voel als ik jonge mensen bezig zie die gekozen hebben voor het o zo lastige pad in de kunstwereld. Simpelweg omdat ze niet anders kunnen. Weinig geld, een rusteloos leven en onzekerheid voor lief nemend. Ook ik heb dat pad jarenlang gevolgd en nog steeds eigenlijk. Misschien maakt juist dat je gevoelig voor iets groters. Iets tussen hemel en aarde.

Terug in de auto zagen we de maan. Enorm, laag en oranje tussen de lichtjes boven de stad. Magisch.

Voor de Spotifyers: hier is Scholl
En hier meer info over Julian Schneemann and Friends

Geplaatst in Kunst, Liefde, spiritualiteit | Getagged , | 1 reactie

Ja tegen nee

Geplaatst op 14 augustus 2018 door Connie Franssen

Ik ben trots op mezelf. Ik heb nee gezegd tegen een opdracht. Het schrijven voor een project waar ik tegen ben. Dat klinkt eenvoudig, nee zeggen tegen iets dat je stom vindt, maar dat is het niet. De aard van het ZZP beestje is namelijk altijd ja zeggen. Want je weet maar nooit. Winter is coming en de huidige opdrachtgevers kunnen er zomaar massaal de stekker uittrekken en dan kan ik geen eten meer kopen laat staan naar de dochters ver weg. Dus zeg nooit nee. En dat heb ik nu dus gedaan: ja tegen nee.

Ik ben dus trots op mezelf. Trotser dan bijvoorbeeld docent Dance for Health worden. Dat voelde zo vanzelfsprekend en compleet bij me passend, daar ben ik niet trots op. Dat is gewoon. Maar nee zeggen, dat is niet gewoon. Bovendien, ik ben eerlijk geweest. Geen smoesjes over te druk. Gewoon: sorry, ik sta niet achter het project, dit past niet bij me. Uiteindelijk is dat waar het over gaat, het past niet bij me. Ik ben echt te oud om nog dingen te doen die niet bij me passen.

Maar blijkbaar niet te oud voor stoute schoenen.

Geplaatst in Dance for Health, Leven | 3 Reacties

Interview door Frederike Dekkers

Geplaatst op 18 maart 2018 door Connie Franssen

BlauweMeeuwenWeb Frederike Dekkers van The Artist’s Way Amsterdam plaatst regelmatig interviews op haar site met ‘kunstenaars en mooie mensen.’ De afgelopen acht jaar hebben veel boeiende mensen bij mij de Artist’s Way training gevolgd. Hoe gaat het nu met hen en wat hebben zij geleerd van de Artist’s Way? Hoe doe je dat, leven als een kunstenaar? Hebben ze nog tips?

Een paar weken geleden interviewde ze mij. Je kunt het interview met mij en de andere geïnterviewden hier lezen.

Tekening: Frederike Dekkers

Geplaatst in Geen categorie | Een reactie plaatsen

Jaaaa!!!

Geplaatst op 2 december 2017 door Connie Franssen

Het gaat dus gewoon gebeuren. Ik mag! Ik ga Dance for Health docent worden. In januari start de opleiding en in februari kan ik aan de slag. Mijn brood verdienen met schrijven en dansen en dan ook nog ’s op zo’n manier dat ik daar anderen mee kan inspireren. Veel mooier dan dit wordt het niet.

Onlangs had ik het met een vriendin over doelen stellen. Waar wil je zijn over vijf jaar, informeerde ze. Geen idee natuurlijk want ik ben nogal doelloos. Nu is doelloos blijkbaar niet hetzelfde als niet gefocust zijn, want ondertussen verdien ik al jaren mijn – soms karige – bammetje met dingen doen waar ik van houd en dat getuigt toch van enige focus of op z’n minst van weten wat bij me past en wat niet.

Ik denk ook dat ik er niet zo in geloof, in doelen stellen. Life is what happens while you’re busy making other plans is mijn ervaring. Het is handiger gevoeligheid te ontwikkelen voor wat zich aandient dan langetermijn plannen te maken. Maar ja, dat ben ik. Ik ken mensen met een zorgvuldig gepland leven die ook doen aan financiële planning en gunstige hypotheken. In tijden van karige bammetjes benijd ik ze, maar meestal niet. Teisui is mijn zenboeddhistische naam: zij die vol vertrouwen de stroom volgt. Het gaat steeds meer passen.

Geplaatst in Dance for Health, Groei, Inspiratie, Kunst, Leven, Liefde | 7 Reacties

Alive & kickin’

Geplaatst op 18 november 2017 door Connie Franssen

Jaren geleden zag ik een documentaire over de Amerikaanse danspionier Anna Halprin: Breath made visible. Ten tijde van de docu was Halprin 86 en te oordelen naar haar website, is ze nog steeds alive & kickin’. Dat is wat dans met je doet, denk ik dan. In die docu zien we haar o.a. een dansworkshop geven aan mensen die slecht kunnen bewegen omdat ze oud en ziek zijn. Zittend op een stoel zie je mensen in beweging komen – in alle opzichten. Ogen gaan stralen, gezichten gaan open, herinneringen aan het lijf dat ooit soepel en vrij bewoog, maken dat er zacht maar zeker grenzen opgezocht worden en dansers geboren. Wow, dacht ik, dat lijkt me prachtig om te doen. Ooit.

In Nederland was destijds niets, ik worstelde met een heftige blessure die steeds heftiger werd waardoor bewegen, laat staan dansen, steeds moeilijker werd. Kortom: het leven ging haar goddelijke gang en The Write Way werd de manier om mensen in beweging te zetten. Gewoon, zittend aan tafel in een Almeerse keuken, gingen ogen stralen, gezichten open en zag ik mensen schrijvers worden.

Gelukkig wortelen sommige geplante zaadjes zich diep in je hart om dan ineens onverwacht tot bloei te komen. Dat gebeurde een paar weken terug toen ik deze docu over het werk van Dance for Health zag: Met alles wat er is. Ik zag mensen die slecht kunnen bewegen dansers worden. Met stralende ogen en open gezichten. Even googelen leerde dat er in januari een opleiding tot Dance for Health docent start en ik voldeed op het oog aan alle eisen. Mijn lijf doet het ook weer na een pittige operatie en revalidatie en popelde om weer ’s aan de slag te gaan. Ik stuurde mijn motivatie en CV en verwachtte een afwijzing wegens te oud. Maar nee, ik werd uitgenodigd voor een auditie/selectiedag. Die was gisteren. Een hele dag dansen en opdrachten doen. Compleet thuis. Thuis in de dansstudio, thuis in mijn lijf dat zich als vanzelf gedroeg als danseres – alsof er geen sprake was van jaren niets kunnen doen.

Oké, vandaag is het een beetje kreupelen maar dan heb ik ook wat: de kans om met mijn twee grote liefdes, schrijven en dans, anderen in beweging te zetten. Of ik daadwerkelijk toegelaten word, hoor ik volgende week maar het zaadje is volledig opgebloeid en de dingen gebeuren nooit voor niets. Ondertussen zweef ik een stukje boven de grond van inspiratie, ideeën en zin. Met stevige spierpijn, dat wel, maar met mijn hartje alive & kickin’!

Geplaatst in Groei, Inspiratie, Kunst, Leven, Liefde, Schrijftraining | Getagged , | 5 Reacties

Buigen maar

Geplaatst op 1 april 2017 door Connie Franssen

Vers uit het vliegtuig en licht verdwaasd maar gelukkig, liep ik in december op Tokyo Central Station. Ik probeerde een kaartje te toveren uit een onbegrijpelijke kaartjesmachine. En ik staarde naar het nog onbegrijpelijker bord met rode, groene, blauwe en gele metroroutes. Het nummersysteem was ongetwijfeld briljant, maar ging mijn begrip ver te boven. Om me heen mensen, mensen en mensen. Doelgericht op weg. En toen, ergens voor me uit. Twee kale koppies met daaronder robes: zenmonniken. Een paar seconden liepen we achter elkaar, precies zoals we dat in de zendo doen tijdens loopmeditatie. En ik was in het verre Tokyo even thuis.

De Japanse samenleving staat bol van vorm en (ongeschreven) wetten. Voor zover ik met mijn toeristenogen kon zien, houdt iedereen zich daaraan. Ook de extreem uitgedoste jongeren in Tokyo lijken in het openbaar nooit buiten de lijntjes te kleuren. Alle smartphones staan op stil, niemand belt in OV, de oortjes staan zo afgesteld dat medereizigers geen last hebben van dreunende bassen, er wordt niet gegeten en je draagt geen zware parfum.
Beperking van de vrijheid? Truttig? Vind ik niet. Wel: rust in extreme drukte. Een verademing na het Nederlandse ‘ik zeg en doe wat ik wil want dat is #vrijheid’. Ha! Reizen in een overvolle trein met stilte om je heen, dat is pas vrijheid. Geloof me, je dag verloopt een stuk relaxter als de buschauffeur even buigt en glimlacht als je de bus in komt en als je gewoon aansluit in de keurige rij op het perron.

In Japan had ik hetzelfde gevoel als tijdens sesshins (zenboeddhistische retraites) die ook bol staan van de vorm. Bij het geluid van de kleppers doe je dit. Rinkelen de belletjes dan doe je wat anders. We buigen voor elkaar, voor onszelf en voor de Boeddha. Die vorm staat stevig en dat maakt dat je er tegenaan kunt leunen. Met als prettig resultaat dat hoofd en hart vrij zijn om zich met belangrijker zaken bezig te houden. Dankzij de toeters en belletjes weten we, heerlijk overzichtelijk, precies waar we moeten zijn en wat we moeten doen. En zo krijgt de geest alle ruimte om te wapperen waar hij/zij wil wapperen. Dat is pas vrijheid!

Geplaatst in Reizen, spiritualiteit, Zen | Getagged | Een reactie plaatsen

Het kleine buiten

Geplaatst op 12 juni 2016 door Connie Franssen

IMG_2675Ik heb een tuinhuis. Een houten tuinhuis met alles erop en eraan in een goddelijke tuin. Het ligt in een idyllisch volkstuinhuisjespark in een paradijselijk stukje Almere. Er is een schuurtje met grotemensen dingen als een maaimachine en kantjesknipper om de tuin in toom te houden. Er is water en gas en er staat een zonnecollector op het dak die voor stroom zorgt. Aan de overkant zijn paardenweitjes waar veulentjes dartelen en mensen knappe dingen doen met moestuinen. De schapen blaten en ’s avonds tijdens de avondwandeling zien we de reeën springen door het struweel. Excuses voor de superlatieven maar ik ben gelukkig.

Het komt mooi uit dat tuinhuis want ik ben het stadsmens zijn verleerd maar er huist ook geen boerinnetje in me. Mijn onrust – niet terug naar Amsterdam maar wat dan? Overijssel? – is weg dankzij dat meer-dan-genoeg-huisje op fietsafstand van ons huis. Ik kan met gemak een uur zitten kijken naar het winterkoninkje dat een perfect rond donzig holletje tussen de druivenranken aan het fabrieken is en met een strot van hier tot Tokio een vrouwtje probeert te lokken.

Het huisje is een oplossing voor meer. En het geeft ruimte in de relatie, letterlijk en figuurlijk. Terwijl we nu toch acht van de tien keer samen in het huisje zijn, maar de ruimte is voelbaar. En ik kan er mijn Write Way geven. Aan de tafel in de tuin of binnen bij het zacht gloeiende houtkacheltje – dat er nog wel even moet komen.

Soms kan het leven zo simpel zijn.

Geplaatst in Almere, Leven, Liefde | 11 Reacties

Thema Thuis

Geplaatst op 14 maart 2016 door Connie Franssen

IMG_1939Thuis werd het thema. Maar dat besefte ik pas in het laatste uur van een weekend waarin mensen uit het hele land aanspoelden aan het einde van de wereld. Bij Wongema in Hornhuizen.
Het weekend was georganiseerd door Fréderike van The Artist’s Way Amsterdam en we gingen aan de slag met Theorie U. Maar dat hebben we eigenlijk nauwelijks gedaan, nou ja een beetje, uit de losse pols. Het was vooral open denken, schrijven, voelen en praten in het meest open landschap van ons land. Een landschap dat vraagt om eigen invulling. Niet gevuld met pittoreske doorkijkjes en waterpartijen maar strak gestreept blauw, groen, goud. Goudgele graanstoppels glansden in de zon: een vrolijke Kiefer. Met als bonus buitelende leeuweriken.

Nou, open was ik. Ik had geen thema. Geen Grote Dingen waar ik mee aan de slag moest. Althans, een beetje. Mijn verkasdrang. Het liefst wil ik 50/50 in Australie wonen. Maar dat hele leuke huis vlakbij de Overijsselse uiterwaarden waar rivieren traag door oneindig laagland gaan, dat lokt ook erg. Of Hornhuizen! Trainingen geven bij Wongema, ik zou de ruimte vullen met allerlei prachtigs uit mijn binnenwereld. Ik gooide mijn verkasdrang halfbakken in de groep.

Tijdens de afsluiting aan de grote tafel besefte ik ineens dat mijn thema ‘thuis’ is. Waar is thuis? Wat is thuis? De plek waar je woont of werkt? De mensen om je heen? Of is thuis simpelweg waar ik ben? Geen idee.

Thuis, wat is dat eigenlijk?

Geplaatst in Groei, Wonen | 2 Reacties