Sinds deze week schrijf ik weer over boeddhisme / spiritualiteit. En wel op BodhiTV.nl. Mijn eerste bijdrage gaat over vorm en vrijheid in Japan en lees je hier.
.
Blog categorie:
Buigen maar
Geplaatst in spiritualiteit, Zen
Een reactie plaatsen
Het kleine buiten
Ik heb een tuinhuis. Een houten tuinhuis met alles erop en eraan in een goddelijke tuin. Het ligt in een idyllisch volkstuinhuisjespark in een paradijselijk stukje Almere. Er is een schuurtje met grotemensen dingen als een maaimachine en kantjesknipper om de tuin in toom te houden. Er is water en gas en er staat een zonnecollector op het dak die voor stroom zorgt. Aan de overkant zijn paardenweitjes waar veulentjes dartelen en mensen knappe dingen doen met moestuinen. De schapen blaten en ’s avonds tijdens de avondwandeling zien we de reeën springen door het struweel. Excuses voor de superlatieven maar ik ben gelukkig.
Het komt mooi uit dat tuinhuis want ik ben het stadsmens zijn verleerd maar er huist ook geen boerinnetje in me. Mijn onrust – niet terug naar Amsterdam maar wat dan? Overijssel? – is weg dankzij dat meer-dan-genoeg-huisje op fietsafstand van ons huis. Ik kan met gemak een uur zitten kijken naar het winterkoninkje dat een perfect rond donzig holletje tussen de druivenranken aan het fabrieken is en met een strot van hier tot Tokio een vrouwtje probeert te lokken.
Het huisje is een oplossing voor meer. En het geeft ruimte in de relatie, letterlijk en figuurlijk. Terwijl we nu toch acht van de tien keer samen in het huisje zijn, maar de ruimte is voelbaar. En ik kan er mijn Write Way geven. Aan de tafel in de tuin of binnen bij het zacht gloeiende houtkacheltje – dat er nog wel even moet komen.
Soms kan het leven zo simpel zijn.
Geplaatst in Almere, Leven, Liefde
11 Reacties
Thema Thuis
Thuis werd het thema. Maar dat besefte ik pas in het laatste uur van een weekend waarin mensen uit het hele land aanspoelden aan het einde van de wereld. Bij Wongema in Hornhuizen.
Het weekend was georganiseerd door Fréderike van The Artist’s Way Amsterdam en we gingen aan de slag met Theorie U. Maar dat hebben we eigenlijk nauwelijks gedaan, nou ja een beetje, uit de losse pols. Het was vooral open denken, schrijven, voelen en praten in het meest open landschap van ons land. Een landschap dat vraagt om eigen invulling. Niet gevuld met pittoreske doorkijkjes en waterpartijen maar strak gestreept blauw, groen, goud. Goudgele graanstoppels glansden in de zon: een vrolijke Kiefer. Met als bonus buitelende leeuweriken.
Nou, open was ik. Ik had geen thema. Geen Grote Dingen waar ik mee aan de slag moest. Althans, een beetje. Mijn verkasdrang. Het liefst wil ik 50/50 in Australie wonen. Maar dat hele leuke huis vlakbij de Overijsselse uiterwaarden waar rivieren traag door oneindig laagland gaan, dat lokt ook erg. Of Hornhuizen! Trainingen geven bij Wongema, ik zou de ruimte vullen met allerlei prachtigs uit mijn binnenwereld. Ik gooide mijn verkasdrang halfbakken in de groep.
Tijdens de afsluiting aan de grote tafel besefte ik ineens dat mijn thema ‘thuis’ is. Waar is thuis? Wat is thuis? De plek waar je woont of werkt? De mensen om je heen? Of is thuis simpelweg waar ik ben? Geen idee.
Thuis, wat is dat eigenlijk?
Geplaatst in Groei, Wonen
2 Reacties
Oogst
het gaat korten
verleden groeit
urgentie ontstaat
en zorgeloosheid
Eben Haezer – tot hiertoe heeft de heer ons geholpen
of wie dan ook
geest en lichaam niet meer geheel op elkaar afgestemd
maar was dat ooit?
ooit perfect evenwicht?
uitzoomen is de oogst
niet meer zo belangrijk
ik niet meer zo belangrijk
over vrijheid gesproken
zij telde niet in maanden
maar in momenten
en kreeg tijd genoeg
Geplaatst in Groei, Leven
Een reactie plaatsen
Een opgeruimd leven op rolletjes!
Laatst had ik een interview met Angela Groothuizen over haar nieuwe theaterprogramma. Tof wijf dat ze is, riep ze meteen dat ze vrijkaartjes voor de premiere zou klaarleggen. En dus ging ik vorige week met mijn moeder naar Ikigai. Uit mezelf zou ik niet snel gegaan zijn, maar hé, gratis kaartjes, daar spuug ik als echte Nederlandse niet op. Bovendien wist ik zeker dat mijn moeder zou genieten. En dat was ook zo. Mijn moeder genoot. En ik ook. Mooie, kleine liedjes met fijne teksten en ook nog ’s geestig aan elkaar gepraat.
Een van de sketches ging over de Japanse opruimgoeroe Marie Kondo. Ik had als zelfverklaarde anti-huisvrouw natuurlijk nog nooit van Marie gehoord, maar ze schijnt wereldberoemd te zijn in opvouwen. En opvouwen is een dingetje voor me. Dekbedhoezen en tweepersoonslakens frommel ik soort van in de kast waarna ik er met mijn volle gewicht tegenaan ga staan om de deur dicht te krijgen. De rest vouw ik zo’n twee keer per jaar op en maak er redelijke stapeltjes van die onmiddellijk instorten omdat ik in die stapels net dat zwarte t-shirt niet kan vinden.
Entree de Kondo methode. Angela zat tijdens haar sketch op de grond met zeer herkenbare berg ongeregeld goed en een best wel klein kartonnen doosje. Tijdens het vertellen begon ze te vouwen. Ik schoof naar het puntje van mijn stoel en lette goed op. Drie minuten later had Angela de berg omgetoverd tot een doosje keurige rolletjes, en: op kleur gesorteerd!
Ik raakte ter plekke volledig geïnspireerd en kon niet wachten mijn eigen berg ongeregeld te lijf te gaan. De volgende ochtend toog ik first thing naar de Xenos en kocht mandjes in verschillende afmetingen. Uurtje kwaadmaken later: voilá! Een opgeruimde kast. Met rolletjes op kleur. Er is zelfs een plank over!
Wat een genot. En zo handig. Een opgeruimd leven dat op rolletjes loopt is dus mogelijk!
Geplaatst in Inspiratie, Leven
Getagged angela groothuizen, ikigai, marie kondo, opruimen
Een reactie plaatsen
Hebberd
Mijn innerlijke hebberd vond dat het hoog tijd was voor een eigen autootje. Een kek Fiatje 500, lichtblauw, passend bij de huisstijl van mijn lievelingsopdrachtgever: het Jeugdcultuurfonds. Zo’n Italiaans ijsje op wielen zou mij niet alleen alle vrijheid geven maar was ook heel nuttig. 1.)Voor mijn lievelingsopdrachtgever OV ik het hele land door, en OV kost tijd en rammelt zo nu en dan.
2.)Voor een opdrachtgever in Leeuwarden moet ik regelmatig naar het hoge noorden, twee uur met de trein maar 5 kwartier met de auto.
3.)Mijn sportschool is 20 minuten fietsen, wat ik niet doe als het giet. Dus voor mijn rugrevalidatie is een autootje ook goed.
4.) En o ja, de hypotheekrente is gezakt dus van wat we nu overhouden kan ik de lease betalen. Lease ja, want dat kan tegenwoordig ook als ZZP’er en het kost bijna niks want alles is inbegrepen behalve de benzine.
5.) Een Fiat 500 past uitstekend bij mijn postuur (157m/50kg).
Zo redeneerde ik mezelf naar de absolute noodzaak van een fiatje toe. Offertes met kleine lettertjes ploften in de mailbox. Voorpret galore.
En toen zag ik een tweet voorbijkomen van The Minimalists. Plof, voetjes weer op de grond. Hoofd uit de wolken. Wat was nou eigenlijk het plan de komende jaren? O ja, minder verplichtingen, meer vrijheid. Maandlasten zo laag mogelijk. Footprint beperken. Wat lastig is met twee dochters die wereldreizen als beroep hebben dus laten we het hier in NL vooral simpel houden.
Mijn innerlijke hebberd is de mond gesnoerd, er is hartelijk bedankt, maar no thanks voor de offertes met de kleine lettertjes. Ik ga voor echte vrijheid.
Geplaatst in Leven, Reizen
3 Reacties
Roeien
Op de roeimachine in de sportschool. Naast me roeit een mevrouw al 20 minuten gestaag voort. Op weg naar gezondheid. Haar rookwalm omhult me. Nee, niet oordelen nu. Ze zit en ze roeit en straks als ze weer buiten is steekt ze in de auto vast een sigaretje op. Achter een laag wandje staan twee Kardashian meisjes iets te doen. Een tweeling, jaar of 18, zwart haar strak naar achter getrokken. Zorgvuldig gecontourde, perfect opgemaakte gezichtjes. De een in een hardroze topje, de ander draagt een zwarte. Om de beurt doen ze iets op het apparaat achter het wandje. Iets wat ze moeiteloos afgaat want er is geen zweetdruppeltje te bekennen en geen haartje zit verkeerd. Er ligt een mobiel op het randje waar ze allebei op kijken en als de een op het apparaat bezig is, laat de ander de mobiel zien en fluisteren ze met elkaar. Na een minuut of tien houden ze het voor gezien en loopwiegen verveeld naar de kleedkamer.
Ondertussen is er een hoofd op het wandje komen liggen. Een kalig hoofd met dikke oren en brillenrandjes. Vanuit mijn positie lijkt het een los hoofd. Misschien is de eigenaar wel overleden wegens te hard trainen. Ik gluur naar mijn rookbuurvrouw. Ze ziet geen hoofd en als ze het hoofd wel ziet, maakt ze zich niet overduidelijk niet druk. Geconcentreerd roeit ze door. Er loopt een man voorbij. Zijn omvangrijke buik gezellig in een groen neon shirt, een strak zwart kniebroekje waar ik verder niet naar durf te kijken en een band om zijn roodaangelopen hoofd. Hij heeft een snor en lijkt sprekend op die aardige, sukkelige Franse acteur van wie ik de naam vergeten ben. Hij heeft ook wel iets van een jaren ’70 Duitse pornoster.
Twintig minuten geroeid. Het is weer mooi geweest op de sportschool.
Messy
Dat het maandenlang dor, droog en saai is op je kussen. En dat dan ineens de genade uit een onverwacht hoekje naderbij sluipt in de vorm van een inzicht waar je wat aan hebt. Dit was er eentje in de categorie: wist ik al jaren maar nu WEET ik het. En het inzicht was – insert tromgeroffel – het leven is messy. Sorry voor de teleurstelling en dat ik niet met wat verheveners op de proppen kom, maar mij helpt het, dus wie weet jou ook. Het leven is rommelig, gaat soms – maar meestal niet – zoals je wilt dat het loopt en dat is het. En alle systemen die wij mensjes verzinnen om de boel nog enigszins in goede banen te leiden: stoplichten, huwelijk, een nieuwe auto / huis/ tv / antirimpelcreme kopen – het helpt allemaal niks. Als puntje bij paaltje komt, gaat het leven (en de dood jaja), haar goddelijke gang. We staan erbij en kijken ernaar. Met lege handjes.
Boeddha-zij-dank is er iets dat helpt tegen dat alle kanten op stuiterende leven waar we maar geen grip op krijgen. Zien wat er gaande is, nu op dit moment: nu jij dit leest en ik dit schrijf. Zien wat er gaande is, wat je nu op dit moment te doen staat. En dan bij voorkeur in het besef dat je ieder moment dood neer kunt vallen.
Over dood neervallen gesproken. Ik vind dat jullie de blog en het boek van mede-zennie Garmt van Soest moeten lezen. Garmt schrijft vurig en vrij over leven en dood en hoe hij zijn ziekte ALS in de balls kicked. Hij kickt niet alleen ALS in de balls, maar mij ook – als ik die zou hebben. Schop onder mijn kont dan maar. Waar wacht je op, Franssen? – is de vraag die van iedere pagina spat. Waar wacht je op? Jij, met je gezonde lijf en leden. Jij, met je pen en je mens zijn met alle hobbels en deuken en niet weten. Wees gewaar, nu. Doe, leef, val om en sta op. Mede-zennie Garmt houdt me wakker. Schrijf! Laat die stenen in de vijver plonzen en cirkels maken. Al is er maar één mens die er troost of vulmaarin aan ontleend, is het al meer dan goed.
Dank je wel, Garmt.
Aan het einde van iedere sesshindag:
“Life and death are of supreme importance. Time swiftly passes by and opportunity is lost. Each of us should strive to awaken. Awaken. Take heed,take heed! Do not squander your life.”
– Dogen Zenji (1200 – 1253)
Een nieuwe hobby
Ik heb een nieuwe hobby: verdwalen. Althans, ik dénk dat het mijn nieuwe hobby is. Vandaag heb ik het gedaan en ik vond het erg leuk. Het was zo leuk omdat ik er goed van ging kijken. Veel beter dan dat ik een gebaand pad afsjok.
Ik ging naar een bos waar we vaak lopen. Maar waar wij altijd over het bruggetje rechtsaf gaan, ging ik linksaf. Oké, het is niet bepaald donker Afrika – de landerijen bij ’s Graveland – maar toch.
Ik passeerde het huis waar ik later ga wonen: wit, rood dak, serre, in het bos, uitkijkend over de velden. (En toch op 30 minuten van 020). Ik liep in het zonnetje langs een weiland waar schapen dik tevreden lagen te wezen. Toen een laan met hele dikke bomen en in een van die bomen zat een specht keihard te roffelen. Even later roffelde een wannabe maatje gezellig terug. Ik zag een stukje dennenbos waar het mos keihard groen lag te glanzen. Een poedersuikerlaagje sneeuw dekte hier en daar wat natuurdingen romantisch toe. Na een half uur kwam ik op een pad dat ik kende. Niet de bedoeling. Weer afslaan. Hé, een bankje vol in de zon. Schoenen uit en even kwartiertje mediteren. Tot er iemand naast me kwam zitten die een boterham met salami begon te eten. Verder maar weer. En toen was ik echt verdwaald.
Ik wekte mijn innerlijke Freek Vonk. Waar is de zon? Die stond, gelijk de Ster van Bethlehem, boven mijn auto te stralen wist ik. Een kwartier later bevond ik me op bekend terrein. Klik, zei de autosleutel en 20 minuten later was ik thuis. Toch mooi mezelf op een zondagmiddag avontuurtje getrakteerd. Misschien ga ik volgende week wel weer verdwalen!
Theatermagazine
En weer een klus geklaard. Het theatermagazine voor de stadsschouwburg Leeuwarden is uit!
Geplaatst in Geen categorie
Een reactie plaatsen