Armoe

Vanochtend moet er 1750 euro verdeeld worden vanwege de kerstactie van het Fonds voor Bijzondere Noden. Ik rijd naar de Binderij in Literatuurwijk waar het kantoor van het Voedselloket Almere zit. Ieder jaar doet het Fonds een envelop met inhoud bij het voedselpakket dat mensen met kerst krijgen. Binnen is het hectisch, overal staan dozen en liggen knuffels klaar om ingepakt te worden. De telefoon gaat onophoudelijk. Dit weekend worden bij veel Almeerse supermarkten boodschappen ingezameld om de voedselpakketten aan te vullen en dat vraagt nogal wat coordinatie. Peter Mons, diaconaal werker en mede-bestuurslid van het Fonds, zit achter de pc. “We hebben 1750 euro,” zeg ik, terwijl ik het geld op tafel leg. “Hoeveel adressen?” Peter tuurt naar het scherm: “106, maar een paar zijn er nog niet officieel,  100 dus, maar er komen er elke dag bij.” “Dat schiet niet op. Wat zijn de meest schrijnende gevallen?” Peter kijkt me aan: “Allemaal schrijnend. Stuk voor stuk.” We hebben niet genoeg geld, besluiten we. We kiezen voor de kinderen, die krijgen extra. Peter kent de klanten allemaal en zet bedragen achter de adressen in toch een soort top 10 van meest schrijnend. Ik begin de enveloppen te vullen. Ondertussen stroomt het kantoor vol vrijwilligers die gaan rijden om pakketten weg te brengen en de spullen op te halen bij de supermarkten. Maatschappelijk werkers, een locatiemanager van de Zorggroep. Stuk voor stuk goed opgeleide mensen die het goed hebben. Er gaan verhalen rond over asielzoekers met wie het nu goed gaat. Ym komt binnen en vertelt over de hoogst persoonlijke kerstactie van 19 VMBO’ers van het HP die geld bijelkaar gesprokkeld hebben, bijvoorbeeld met het organiseren van een huiskamerconcert, en van de verdiensten zelf kerstpakketten samengesteld hebben. Ook die pakketten staan beneden. Het geeft me een dubbel gevoel zo bezig te zijn. Aan liefdadigheid zit op de een of andere manier een neerbuigend smaakje terwijl ik toch als ex-bijstandsmoeder als geen ander weet hoe welkom dit soort extraatjes zijn. Hoe belangrijk het is het gevoel te hebben dat er mensen zijn die het wat kan schelen. Zelfs als je die mensen niet kent.

Terug in de auto hoor ik op de radio de moeder van de twee kinderen die eindelijk vanuit Syrie naar huis kunnen.  Ze is met de hele familie onderweg naar Schiphol om ze op te halen. Ze kan het nog nauwelijks geloven, is helemaal ontdaan. Ik huil met haar mee. Om de gezinnen hier in Almere die het nauwelijks redden. Om de warmte op de Binderij. Uit frustatie dat het nodig is. Vanmiddag sta ik in de C1000 in Haven om boodschappen in te zamelen voor de voedselpakketten. Bijna iedere shopper doet daar wel aan mee, weet ik uit ervaring. En dat is dan weer pure rijkdom. En, by the way, storten op het rekeningnummer van het Fonds mag best, kijk op de site.

Dit bericht is geplaatst in Almere, Liefde, Politiek. Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *