“Kijk”, zegt ze terwijl ze naast me schuift. Ze laat me een afbeelding op haar mobiel zien. Kruidvat Arch Perfector, lees ik. “Kost maar een paar euro.”
We zitten in de wachtkamer van het VU Kankercentrum. Zij met haar vriend, ik met de mijne. Verschil is dat zij zo’n 35 jaar jonger is dan ik maar al een stuk verder op het kankerpad. We wisselen ervaringen uit, lachen samen. Ik vraag haar hoe ze aan die mooie wenkbrauwen komt terwijl haar koppie verder kaal is. Kruidvat dus.
Een kwartier later zitten we bij de oncoloog. Uitzaaiingen, genezen kan niet meer. Het enige dat ik denk is ‘hoe vertel ik dit mijn meiden?’.
Ik denk vaak aan het jonge stel. Aan hun vrolijkheid, optimisme en hoe ze dapper het leven, en alles dat het brengt, tegemoet treden. Vooral als ik me ellendig voel en dat is best vaak want ik heb veel pijn. Na drie mislukte biopten is het nog steeds niet duidelijk of de baarmoederkanker terug is of dat we met een andere vorm te maken hebben. Het is nu wachten op een PET scan die hopelijk meer gaat uitwijzen zodat er eindelijk gestart kan worden met de chemo.
Ik weet in ieder geval wel hoe ik mijn wenkbrauwen kan houden.