Amor fati!

Terug van de vijfdaagse van Vught. Vijf dagen met elkaar zitten. Veel en lang en hard zitten. Sesshin heet dat in zentaal, oftewel: gathering the mind. Sorry, weet er geen goed Nederlands woord voor. Over de Engelse term heb ik ook zo m’n twijfels trouwens. Gathering the mind…het voelt meer als ontmanteling the mind. Dit keer zeker.

‘Amor fati’, zei de mees tijdens zijn welkomstwoord. ‘Amor fati wordt het thema van deze sesshin. Nietzsche zegt daarover: Mijn omschrijving van grootsheid bij de mens is amor fati. Dat iemand nooit iets anders wil hebben – niet naar voren, niet naar achteren. Nooit, in alle eeuwigheid.’ Onmiddellijk begon er bij mij van binnen iets te schuiven, om te vallen, te draaien en op te lossen.

Amor fati betekent ‘heb je lot lief’. Op mijn kussentje dacht ik er over na. Wat is mijn lot? De vraag had zich nog niet gevormd of het antwoord werd duidelijk. Een antwoord zo veelomvattend, zo groot en tegelijkertijd zo logisch dat het me de rest van de sesshin uit mezelf tilde, me deed huilen van ontroering en dankbaarheid en ik naar de wereld keek met heldere ogen, een open hartje en een oneindig diepe ziel.

Lot is een moeilijk begrip. Als je er over nadenkt  krijgt het de kleur en smaak van fatalisme, apathie, defaitisme. Maar dat is fundamenteel iets anders dan je lot liefhebben. Alles toelaten. Het licht en het donker. Het moeilijke en het makkelijke.  Wat is het waardoor je aangeraakt wordt? Het antwoord is even helder als het onkenbaar is.

Nico las een stukje voor van Nietzsche waarin hij dat onkenbare beschreef:
‘In die zin dat er ineens, met een onuitsprekelijke zekerheid en finesse, iets zichtbaar wordt, iets hoorbaar wordt. Iets wat je in je diepste innerlijk treft en van je stuk brengt. Je hoort, je zoekt niet. Je neemt, je vraagt niet van wie de gift afkomstig is. Als een bliksemstraal schittert een gedachte op – onafwendbaar, onverwijld in de juiste vorm gegoten. Nooit heb ik de vrije keus gehad.’

Een prachtige beschrijving  die wat mij betreft exact weergeeft wat er af en toe als een cadeautje in je schoot valt. En nu, alweer anderhalve week terug van de sesshin, liggen de ontroering en dankbaarheid nog vlak onder de oppervlakte en voelt het leven ruim.