Vannacht droomde ik weer ’s in full colour. Zo’n speelfilm droom. Ik was bij een belangrijke ceremonie op het Zencentrum. Alleen was die ceremonie heel ergens anders en kende ik niemand. Ik voelde me ineens een complete buitenstaander. Tot overmaat van ramp was ik mijn rakusu (zenslabbetje) vergeten, dus niemand kon aan mij zien dat ik er écht wel bij hoorde. Ik ging op zoek naar mijn zenmaatjes en leraar – niemand. Ik moest het alleen doen. Naakt voor mijn gevoel. Op de tast.
Niet zo lastig te duiden, die droom. Ameland staat voor de deur. Woensdag vertrek ik om acht dagen samen te zijn met 250 zenners uit de hele wereld. Voor mij de derde keer en altijd een hoogtepunt. Een week lang samen zitten – zo krachtig met zoveel mensen. Praten, eten, heel veel wortels schillen, feesten, huilen en stil zijn. Intens. Gedrenkt worden in de dharma. Langzaam kom ik in de mood. Naar Utrecht voor een jukai kadootje voor Kees. Voorpretteren met Marloes. Dingen opzij leggen die ik niet moet vergeten – mijn rakusu!
De dag van vertrek altijd een trip. Eerst de hond wegbrengen naar het hondenparadijs in Friesland. Dwars door het Friese platteland naar de boot. Ontmoeting en dan langzaam wegvaren. Weg van het vasteland. Weg van de vaste grond onder je voeten. Weg.
Dat heb je mooi omschreven, de boottocht erheen is inderdaad al een losmaken van. Geen idee wat ons te wachten staat aan de andere oever.
Vannacht droomde ik van Roshi.
Hoe belangrijk is Ameland
en hoe je je daarin voelt
voor jou
dat je er over droomt.
Mooie 8 dagen!
Dank je wel Marie-Bernadette!