Wij hebben een foxterriër. Al bijna veertien jaar. Als pup kroop hij, nadat wij hem afgehaald hadden, in de auto tegen me aan alsof ik zijn nieuwe moeder was. Hij volgde me op de eerste wandelingetjes als een gansje Lorentz volgt. Isa speelde als kleuter met hem. Eenmaal een stoer bijna volwassen ventje, maakte hij ruzie met anderen. Hij werd een volwaardig en niet te onderschatten gezinslid.
Het afgelopen jaar takelde hij af. Een aandoening van zijn zenuwgestel maakte dat hij steeds slechter liep. Een paar weken geleden hebben we een wandelwagen aangeschaft waarmee we hem park en bos rondsjouwen. Toch werd het steeds duidelijker dat het niet meer kan. Hij is op.
Morgen komt de dierenarts om hem in te laten slapen. Ik ben verdrietig en opgelucht. Opgelucht dat hij niet meer zo door het leven hoeft te strompelen. Dat er een einde komt aan zijn pijn. En verdrietig omdat hij mijn vriendje is en ik hem kwijtraak.
Twee weken geleden is zijn vriend Gaston hem voorgegaan. En alhoewel ik helemaal niet in wat voor hemels dan ook geloof, het geeft me troost. In mijn geest zie ik ze samen op de eeuwige speelvelden in de zon.
Dag Tyco!
Het blijft altijd een groot gemis, die onvoorwaardelijke liefde van een dier.