Beetje bang

Alles waar ik bang voor was, gebeurt nu. Uitzaaiingen in de hersenen. Als gevolg daarvan een epileptische aanval. De lever die het opgeeft. Maar we kunnen er niet bovenover, we er niet onderdoor, we moeten er dwars doorheen. We zijn niet bang, o nee. Nou ja, een beetje dan. Vannacht in het grote bed van mijn broertje, alert op geluiden die van beneden komen. Na een dag crisismanagement sloeg ineen de angst door me heen. En verdriet. En wanhoop. En de eenzaamheid. Sms’je naar hartsvriendin: ben je nog wakker? Binnen vijf seconden verscheen haar ‘ja’ op mijn scherm. Dat was eigenlijk al voldoende, een ‘ja’ op mijn schermpje. Weten dat ze 20 kilometer verderop maar toch bij me is.

Er zijn mensen die het laten afweten. Zijn beste vrienden die vier weken vakantie vieren in Italië en waarvan broertje zegt: ‘Con, ik voel me zo erg in de steek gelaten. Vind je dat raar? Ze kunnen toch wel terugkomen, ze zitten er al drie weken.’ Nee, broertje, dat is niet raar. Maar mensen zijn bang voor de dood. Zelfs je allerbeste vrienden.

Kwaliteit van leven: een festini perenijsje, de geweldige thuiszorgers die ons – amateurs – steunen door ons alle ruimte te geven en goed te kijken naar wat we nodig hebben, hand in hand naar een film kijken, een rustige nacht, herinneringen ophalen, een glimlach, geen pijn hebben.