Getverdegetver. Het zou toch moeten wennen. Na twee wereldreizen in d’r uppie, twee keer een half jaar werken in de townships in Kaapstad, een half jaar studie in Helsinki. Maar nee, morgen gaat ze weer – met haar Ramon gelukkig – nu richting Azië. Eind augustus kan ik haar weer in mijn armen sluiten, mijn dochter voor wie Nederland te klein is. Of zij is te groot voor NL, kan ook. Hoe dan ook, weer afscheid nemen. En het went nooit. Ik probeer ongewenste beelden van aanslagen, tsunami’s en onterechte gevangenisstraffen niet in mijn hoofd toe te laten. Count your blessings, mama C. Over een paar jaar, als ze klaar is met haar studie, is ze echt weg. De wereld moet nou eenmaal verbeterd worden.
Boven mijn hoofd breekt een onweer los, een wolkbreuk, letterlijk. Nee, mama C., het is geen voorteken. Over acht weken zitten we weer samen op een terras in de Jordaan en delen onze reiservaringen.