Manmanman. Wat is trouwen veel werk. En dan houden wij het nog relatief simpel.’s Ochtends alleen met getuigen en ouders het administratieve deel doen op het stadhuis. ’s Avonds de echte ceremonie in Amsterdam, het echte vieren, geleid door een vriendin die ook nog ambtenaar van de burgerlijke stand is. En dan feest. Ce’st tout. Maar toch. Een locatie, catering, uitnodigingen maken, versiering zaaltje, ringen, een jurkje. Zaal is er: in Westerpark, maar moet wel mooi weer zijn want niet heel groot. Broer regelt catering, want zit in filmwereld en kent van die mensen. Uitnodigingen: schilderij van aanstaande, gedicht van Hans Andreus en tekst van mij. Ringen, besteld. Jurk, geen idee.
Maar de belangrijkste uitdaging: het op onze eigen manier te blijven doen. Niet zwichten voor gemak of wat hoort. Onze dag.
Kan/ mag ik je ergens mee helpen?
Wat lief maar niet nodig. Wel leuk je binnenkort weer ’s live te spreken!
Trouwen; een echt ‘Work in Progress’ en dan te bedenken dat je in feite iedere dag opnieuw trouwt, iedere keer weer ‘ja’ zegt tegen elkaar en tegen jullie leven. Zelfs als je soms even heel hard ‘nee’ wilt fluisteren…
En dan die jurk-geen idee; die stemt toch tot opperste vrolijkheid!
Keep up the good work, liefs van je vriendinnetje-trouwambtenaar